Zapraszamy na kolejne spotkanie na Facebooku z psycholożką PPP nr 4, Joanną Stroemich, która tym razem pomoże rodzicom odpowiedzieć na pytanie, czy ich dziecko jest gotowe do rozpoczęcia nauki szkolnej. Webinar odbędzie się w najbliższy czwartek (9 kwietnia), o godz. 18.00 na fanpage Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna nr 4 w Poznaniu.

Kiedy pod koniec zeszłego roku planowaliśmy rok 2020, na pewno nikt z nas nie spodziewał się, jak będą wyglądać jego pierwsze miesiące. W ciągu zaledwie kilku dni koronawirus i związane z nim zmiany sprawiły, że życie większości z nas stanęło na głowie. Zmieniło się wszystko: pracujemy zdalnie, nasze dzieci uczą się w domu, nie możemy korzystać z rozrywek ani nawet bez większej potrzeby wychodzić z domu, nie widujemy się z przyjaciółmi i wieloma członkami rodziny. A przede wszystkim żyjemy w niepokoju o zdrowie nasze i naszych bliskich. Wszystkie te czynniki silnie oddziałują na nasze życie wewnętrzne i generują w nim pewne zmiany, których znaczenia najczęściej nie jesteśmy w pełni świadomi. Zmiany w naszym świecie wewnętrznym dotyczą mechanizmów radzenia sobie z lękiem i pojawiają się jako odpowiedź na zmiany w świecie zewnętrznym, kiedy musimy odnaleźć się w zupełnie nowej sytuacji i dotychczasowe strategie radzenia sobie okazują się nieadekwatne lub niewystarczające. Nieraz stan ten wiąże się z regresją, czyli powrotem do bardziej prymitywnych, mniej dojrzałych sposobów radzenia sobie – jest to jednak najczęściej zjawisko przejściowe, a my po pewnym czasie adaptujemy się do nowej rzeczywistości. Przez pewien czas jednak funkcjonujemy inaczej.

Pandemia koronawirusa jest wydarzeniem, które bardzo silnie zachwiało naszym poczuciem bezpieczeństwa w świecie. Jest tak po części ze względu na realne zagrożenie zdrowia lub życia wielu z nas, po części ze względu na fakt, że strach jest równie zaraźliwy jak koronawirus, a podbijany przez nieraz emocjonalną narrację w mediach rozprzestrzenia się natychmiast i na wszelkie odległości. Warto zatem przyjrzeć się kilku występującym ostatnio zjawiskom, które można rozumieć jako próby radzenia sobie z przenoszonym globalnie lękiem i rozważyć, czy i jak przyczyniają się one do naszej adaptacji do bezprecedensowej sytuacji, w jakiej się nagle znaleźliśmy.

W pierwszych dniach wzmożonego zagrożenia epidemicznego zarówno w Polsce, jak i w innych krajach wiele osób ruszyło szturmem do marketów w celu zrobienia zapasów żywności i artykułów higienicznych. O ile byłoby to zasadne wobec perspektywy zamknięcia wszystkich sklepów lub całkowitego zakazu opuszczania miejsc zamieszkania (czego nie mogliśmy zapewne w tamtym momencie całkowicie wykluczyć ze względu na bezprecedensowy charakter stosowanych przez rząd środków bezpieczeństwa), to wobec realnego stanu rzeczy możemy to rozumieć jako próbę obniżenia lęku. Nagle utraciliśmy poczucie kontroli nad pewnymi aspektami życia, a przygotowanie się „na najgorsze” mogło tę kontrolę w jakimś stopniu przywrócić – „mam zapasy, a więc trudny do przewidzenia rozwój wypadków jest dla mnie mniej zagrażający; mam wpływ na swój los”. Jednocześnie, przebywając tłumnie w marketach narażaliśmy się na dokładnie to samo niebezpieczeństwo, którego zamierzaliśmy uniknąć. Racjonalna ocena sytuacji była jednak utrudniona nie tylko przez wzmożony poziom lęku, ale i przez towarzyszące mu mechanizmy społeczne. Obserwowanie na własne oczy lub poprzez środki masowego przekazu tłumów wykupujących ogromne ilości towarów aktywowało w nas mechanizm społecznego dowodu słuszności – jeśli nie jesteśmy pewni jak należy w danej sytuacji postąpić, a obserwujemy znaczną liczbę osób angażujących się w jakieś rozwiązanie, mamy tendencję do podążania za nimi. Proces ten można zaobserwować w wielu różnych sytuacjach, chociażby wtedy, gdy decydujemy się przejść na czerwonym świetle, gdy kilka osób wokół nas tak właśnie postąpiło. Często możemy na tym zyskać – nie musimy dokonywać wymagającej poznawczo, pełnej oceny sytuacji, liczymy na to, że dokonali jej inni ludzie i postępujemy zgodnie z powszechną tendencją. Kiedy jednak nikt nie wie dokładnie, jak zareagować i polega na nieracjonalnych przesłankach, wtedy uznanie decyzji ogółu może się okazać dla nas niekorzystne. W przypadku koronawirusa tą niekorzystną dla nas konsekwencją było powstanie sprzężenia zwrotnego: lęk spowodował potrzebę robienia dużych zakupów, a zakupy te i związana z nimi obecność tłumów w sklepach zwrotnie jeszcze bardziej mogła podnosić nam poziom lęku, bo mogła budzić wyobrażenia o zbliżającej się katastrofie.

Kolejnym zjawiskiem, które może wiązać się z radzeniem sobie z lękiem może być zaprzeczanie istnieniu zagrożenia, na przykład poprzez łamanie obowiązujących aktualnie zasad bezpieczeństwa w przestrzeni publicznej czy nawet zasad kwarantanny. Gdy nie stosujemy się do regulacji mających obniżyć ryzyko zakażenia, możemy mieć na celu  (świadomie lub nie) przekonanie samych siebie, że zagrożenie nie istnieje lub że nas nie dotyczy. Łatwo można przekonać się, że mechanizm ten występuje nie tylko u osób młodych, statystycznie mniej narażonych na poważne skutki zakażenia. Negatywną konsekwencją tego podejścia w zaistniałej sytuacji jest, oczywiście, zwiększone ryzyko utraty zdrowia, i to nie tylko na poziomie jednostkowym, ale przede wszystkim na poziomie całej społeczności ludzkiej, ponieważ kiedy jesteśmy nosicielami możemy nieświadomie zakazić wiele osób, które zakażą kolejne. Radzenie sobie z lękiem poprzez zaprzeczenie może zatem doprowadzić do pogorszenia realnej sytuacji epidemicznej; jednocześnie, w pewnym nasileniu, może być dla nas korzystne – wtedy, kiedy racjonalnie oceniamy, że zagrożenie rzeczywiście występuje i stosujemy się do zasad bezpieczeństwa, ale nie przyjmujemy perspektywy fatalistycznej, przewidującej czarne scenariusze.

W trudnych sytuacjach nieodmiennie może przyjść nam z pomocą humor. On również jest sposobem radzenia sobie z lękiem i trudno przecenić jego pozytywny wpływ na naszą percepcję rzeczywistości. W internecie – i zapewne nie tylko – mnoży się humorystyczny content koronawirusowy, który poprawia nam samopoczucie, ale i daje niezwykłe poczucie wspólnoty – widzimy, że inni przechodzą przez to samo co my, tak samo doskwiera im konieczność pozostawania w domu, tak samo nieustanna obecność dzieci komplikuje im pracę zdalną, tak samo tęsknią za utraconą swobodą działania i uporządkowanym życiem. Być może jesteśmy świadkami niezwykłej sytuacji, kiedy trudności, z jakimi aktualnie się zmagamy zaczynają dotyczyć wszystkich ludzi na świecie, bez rozróżnienia na pochodzenie, rasę, majętność, religię czy inne czynniki, które na co dzień nas dzielą. Razem mierzymy się ze strachem i razem próbujemy pozbyć się zagrożenia.

Jak wobec tego najlepiej odnaleźć się w nowej, przedziwnej rzeczywistości? Pewnie dla wszystkich wiąże się to z jakimś poszukiwaniem złotego środka pomiędzy ostrożnością a prowadzeniem w miarę możliwości normalnego życia przy próbach racjonalnego oceniania zmieniających się okoliczności, poszukiwaniu wiarygodnych źródeł informacji i dystansowaniu się do nadmiernie emocjonalnych narracji. W obecnej sytuacji nie unikniemy (i nie powinniśmy unikać) lęku, bo jest on adekwatnym sygnałem chroniącym nas przed zagrożeniem, ale rozumiejąc jego przejawy u siebie i innych możemy przeżywać ten czas bez nadmiernego zniekształcenia obrazu realnej sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy.

Opracowanie: Paulina Augustyniak, psycholożka PP-P 4 w Poznaniu

Poniżej zamieszczamy linki do wykazów organizacji i poszczególnych specjalistów, którzy w czasie epidemii udzielają bezpłatnej pomocy psychologicznej:

• ogólnopolskie telefony zaufania dla dzieci, młodzieży i dorosłych
• psycholodzy i psychoterapeuci w Poznaniu

Ponieważ nie możemy spotykać się z Państwem bezpośrednio, proponujemy inne formy, możliwe do zrealizowania w obecnej sytuacji. W najbliższy czwartek, 2 kwietnia, o godz. 18.00 psycholog Joanna Stroemich poprowadzi na Fb webinar na temat: „Jak spędzać z rodziną 24 godz./dobę”.

Zapraszamy

W dniach 25.03 – 10.04.2020 r., za zgodą dyrektora Wydziału Oświaty Urzędu Miasta Poznania zawieszone będą w naszej poradni wszystkie działania w bezpośrednim kontakcie z dziećmi, rodzicami i nauczycielami. Pracownicy będą zdalnie prowadzić prace, które są możliwe w takich warunkach do zrealizowania. W celu ustalenia terminów badań i terapii prosimy o kontakt telefoniczny (numery telefonów i godziny pracy poszczególnych pracowników znajdują się w zakładce KONTAKT) lub za pomocą poczty elektronicznej (ppp_4@wp.pl).

Służymy Państwu również pomocą w sytuacjach kryzysowych, oferując zdalną terapię i konsultacje.

Wnioski do Zespołu Orzekającego w celu wydania orzeczenia o potrzebie nauczania indywidualnego lub kształcenia specjalnego można składać w wersji elektronicznej.

Po powrocie do standardowych form naszej działalności w pierwszej kolejności będziemy prowadzić diagnozy potrzebne do wydania opinii i orzeczeń na potrzeby rekrutacji oraz egzaminów zewnętrznych.  Dołożymy wszelkich starań, aby jak najszybciej przeprowadzić wszystkie badania, które zostały odłożone na późniejszy termin ze względu na epidemię koronawirusa.

Koronawirus  – słyszymy o nim w każdych wiadomościach; to temat, którego nie da się uniknąć. Zadajemy sobie pytanie: „Jak rozmawiać z dzieckiem o koronawirusie”. Milczenie, jak i nadmierne roztrząsanie problemu może przyczynić się do zaburzenia poczucia bezpieczeństwa u dziecka.

Jak rozmawiać z dzieckiem w wieku przedszkolnym?

Małe dzieci muszą wiedzieć, że ich świat nie jest zagrożony. Świat przedszkolaka jest mały.  Są w nim rodzice, rodzeństwo, zwierzęta domowe, koleżanki i koledzy z grupy przedszkolnej. Dlatego też dzieci w wieku przedszkolnym nie powinny oglądać wiadomości, bo nie potrafią ich jeszcze interpretować. Rada: podążaj za dzieckiem, a nie przed nim. Odpowiadaj dokładnie na to, o co dziecko pyta: „Dlaczego ci ludzie noszą maski?”. „Bo boją się, że mogą zachorować”.  Niepotrzebny jest wykład na temat ryzyka zakażenia koronawirusem.

Jak rozmawiać z dzieckiem w wieku szkolnym?

W tym wieku warto być krok przed dzieckiem, ale nie wyprzedzać.  Dzieci w wieku szkolnym to „odkrywcy internetu” – ich świat nie ma brzegów. Jeśli rodzic nie przejmie steru, utoną w natłoku informacji.

Informacje, jakie niewątpliwie dzieci muszą mieć przekazane, powinny dotyczyć wiadomości :

• co zrobić, żeby uniknąć zakażenia koronawirusem?
• czy maseczki chronią przed koronawirusem?
• co to jest „pacjent zero”?
• jak koronawirus przebiega u dzieci?
• co to jest kwarantanna domowa?

Jak rozmawiać z nastolatkiem?

Świat nastolatka  jest w trakcie kształtowania się rozumienia otaczającej go rzeczywistości. Nie bagatelizuj zgłaszanych przez młodzież  lęków. Nie mów: „Nie bój się”, „To nas nie dotyczy”, „Nie histeryzuj”, „Nie panikuj”. Przekazuj informacje sprawdzone: „Wdrożono już specjalne procedury, takie jak schemat postępowania epidemiologicznego”. Rozmowa o wdrożeniu i przestrzeganiu wprowadzonych procedur stanowi cenne źródło informacji. Na bieżąco informuj swojego nastolatka co robić, aby uniknąć zakażenia, że czas wolny od zajęć lekcyjnych, to nie jest czas spotkań towarzyskich – nie chodzi tylko o to, abyśmy sami nie zachorowali, ale nie doprowadzali do rozprzestrzeniania się wirusa, który dla niektórych będzie na pewno zabójczy. Służba zdrowia nie jest przygotowana na jednoczesną pomoc tysiącom ludzi, dlatego konieczne jest, abyśmy przez jakiś czas pozostawali w domach.

Wspólne oglądanie wiadomości i rozmowa może uchronić nas przed atakiem paniki.

Szanowni Państwo,

zapraszamy serdecznie psychologów i pedagogów szkół z rejonu Poznań-Piątkowo na spotkanie grupy wsparcia.

Spotkanie odbędzie się 28 lutego 2020 r. godz. 10.00.

Do zobaczenia!!!!

Magdalena Michałowska

Izabela Peczyńska

Serdecznie zapraszamy chętnych rodziców i dzieci (od IV kl. SP) na zajęcia antystresowe.

Pierwsze spotkanie z rodzicami odbędzie się 20 marca o godz. 16.00, a z dziećmi i młodzieżą 27 marca o godz. 16.00.

Zapisy w sekretariacie Poradni lub email: ppp_4@wp.pl

Do zobaczenia!!!!

1. Zajęcia grupowe – Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborn.

• Adresaci: dzieci w wieku 4-6 lat.
• Liczba dzieci: do 7 + opiekunowie.
• Czas trwania pojedynczych zajęć: 45 min.

Celem Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborn  jest rozwijanie sfery emocjonalno-społecznej oraz świadomości samego siebie i innych osób za pomocą ruchu.

W trakcie zajęć dziecko przez ukierunkowaną zabawę z jednym z rodziców poznaje swoje otoczenie i uczy się czuć w nim bezpiecznie. Zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje poczucie bezpieczeństwa, poznaje przestrzeń wokół siebie, uczy się kontrolowania przestrzeni, poruszania się w niej, co rodzi zaufanie do własnego ciała oraz  dzielenia przestrzeni  z innymi, jest źródłem empatii, nawiązywania kontaktu początkowo  z jedną osobą  a z upływem czasu grupą.

 2. Zajęcia indywidualne –  Terapia Ręki.

• Adresaci: dzieci w wieku przedszkolnym.
• Czas trwania pojedynczych zajęć: 45 minut

Cele terapii:

• poprawa sprawności ruchowej i manipulacyjnej ręki,
• doskonalenie umiejętności chwytu,
• Kształtowanie umiejętności pisania,
• praca nad koordynacją pomiędzy dłońmi,
• wspomaganie utrzymywania prawidłowej postawy,
• poprawa koncentracji.

3. Zajęcia indywidualne – Sensomotoryczna Terapia Widzenia.

Adresaci – dzieci w wieku szkolnym, u których występuje (nie muszą pojawiać się wszystkie wymienione niżej symptomy):

• słaba koordynacja ciała,
• trudności w nauce,
• trudności z koncentracja uwagi,
• trudności w nauce czytania,
• dyskomfort podczas czytania,
• słaby rozwój ogólny,
• brzydkie pismo,
• zgłaszane bóle oczu, szyi, pleców, głowy,
• swędzenie i tarcie oczu,
• zaczerwienione oczy,
• ogólne zmęczenie.

Zajęcia rozpoczną się po feriach zimowych. Przyjmujemy zgłoszenia telefoniczne lub pocztą elektroniczną (formularz zgłoszeniowy).

Prowadząca: mgr Ewa Siwecka

Z radością informujemy, że uzyskaliśmy środki finansowe oraz niezbędne dokumenty do rozbudowy naszej poradni. Dzięki temu placówka powiększy się o dużą salę do zajęć ruchowych, dwa nowe gabinety diagnostyczno-terapeutyczne oraz archiwum. Przez kilka miesięcy wejście będzie z drugiej strony budynku.